Peru: van de Nazca lines,
via de Andes, naar de Amazone

Arequipa

De busrit van Potosi naar La Paz verdient ook dit keer weer een stuk reisverslag. Kwamen we bepakt en bezakt...

Lima

Vanaf Arequipa weer een nachtje bussen naar Nazca. Vanaf Nazca kan vanuit kleine vliegtuigen de Nazca-lines worden bekeken. Deze 'lines'...

Pucallpa

Inderdaad, de kleinste jungledorpjes hebben we bezocht. Maar zoals we in Bolivia al ervaren hebben, zijn...

Iquitos

¨Morgen gaan we weer het water op¨, schreven we op 11 februari in het reisverslag. Helaas... dat werd...

Huaraz

In Iquitos zijn we twee volle dagen gebleven. Leuk stadje, maar het `ecotoerisme` loopt hier wat uit de hand. Dieren...




Peru: van de Nazca lines, via de Andes, naar de Amazone

Vanuit Potosi verlieten we Bolivia via La Paz. De eerste bestemming bij onze terugkomst in Peru: Arequipa. Van daaruit vertrokken we naar Nazca voor de Nazca lines. Via Lima reisden we naar Pucallpa; de havenstad voor onze Amazonereis naar Iquitos. Vervolgens vlogen we terug naar Lima om snel naar Huaraz (in de Andes) te vertrekken. Onze laatste halte in Peru was Cajamarca.


Peru & Bolivia reizen



In La Paz was het feest ter ere van Ekeko


Koningaap - Peru

Arequipa (Peru), 27 januari 2001

De busrit van Potosi naar La Paz verdient ook dit keer weer een stuk reisverslag. Kwamen we bepakt en bezakt op het busstation, gingen de bussen niet. Het had die dag zo geregend dat het te gevaarlijk zou zijn om ´s nachts naar La Paz af te reizen. Dat werd dus een extra nachtje in Potosi. Uiteindelijk zijn we toch veilig en zonder noemenswaardige buservaringen in La Paz aangekomen.

In La Paz werd de volgende dag het feest van de god ´Ekeko´ gevierd. ´s Avonds vond een prachtige ceremonie plaats met vuur, dans en muziek. De dag erna was het echt pas Ekeko-dag. De mensen moesten om precies 12 uur ´s middags op de markt datgene kopen dat ze dit jaar graag zouden willen hebben (in miniatuurvorm). Je kunt je voorstellen dat dit wat geduw en gedrang tot gevolg had, stipt 12 uur. Deze miniatuurtjes: huizen, auto´s, nepgeld, etc. worden door de priester gezegend en thuis aan een Ekeko-beeldje geofferd. Dit in de hoop dat deze god, die zelf alles heeft, hen tegemoet zal komen het komende jaar.

De laatste dag in La Paz hebben we het gewaagd de gevangenis te bezoeken. Eigenlijk mogen toeristen het gevang niet bezoeken, maar de corrupte bewakers willen voor een ´tip´ nog wel eens een uitzondering maken. Mits het spelletje wordt meegespeeld.... Dit spelletje houdt in dat je doet alsof je iemand komt bezoeken, in ons geval James, een Zuidafrikaanse drugssmokkelaar die rondleidingen geeft (voor 50 bolivianos!). Het koste ons minstens een half uur om door de bewaking te komen, maar het was dan ook echt de moeite waard. Eenmaal binnen de poort is geen bewaking meer te bekennen. Daar is het enkel de gevangenen onderling. Binnen de muren spelen zich gemene machtsspelletjes af. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onze `vriend` James, die veel geld verdient met zijn rondleidingen, een eigen bodyguard heeft. Deze vriendelijke man heeft buiten de gevangenis twee moorden op zijn geweten. Hiervoor kreeg hij de maximale straf, waardoor hij binnen de muren alles kan maken. 20 Medegevangen heeft hij inmiddels vermoord. Het is begrijpelijk dat iedereen nu een stapje opzij doet voor hem. Een ideale bodyguard dus....

De gevangenis is een stadje op zich. Er zijn winkeltjes en restaurantjes, die worden gerund door gevangenen. Ieder probeert toch zijn kostje bij elkaar te verdienen, want er moet een cel worden gehuurd of gekocht. Er leven 1500 mensen, waaronder ook vrouwen en kinderen die bij hun echtgenoot/vader zijn ingetrokken. Er zijn `luxe` en minder luxe wijken. Een rijke drugsbaron heeft in de luxe wijk zelfs een eigen huis laten bouwen. Een absurd, maar zeer spannend en interessant bezoek dus deze dag.

Na La Paz zijn we naar Arequipa vertrokken. Terug in Peru dus! In Arequipa hebben we het tegenovergestelde van de gevangenis bezocht, een nonnenklooster. Het grootste deel van dit nonnenklooster is vrij te bezichtigen, omdat waar ooit honderden nonnen leefden, er nu nog maar 20 overgebleven zijn. Deze kunnen het geld goed gebruiken voor onderhoud van deze mooie koloniale gebouwen. Pleintjes, steegjes, trappetjes en huizen in allerlei kleuren vormden een pittoresk geheel. Spannend om je weg te vinden in dit dolhof.

In Arequipa denken we niet lang te blijven, omdat hier niet erg veel te doen is. De stad is gezellig en we kunnen er heerlijk relaxen in ons veel te mooie, maar toch goedkope hostel. Maar daarvoor zijn we niet naar Zuid-Amerika gekomen.






Lima (Peru), 4 februari 2001

Vanaf Arequipa weer een nachtje bussen naar Nazca. Vanaf Nazca kan vanuit kleine vliegtuigen de Nazca-lines Tip worden bekeken. Deze 'lines' zijn enorm grote tekeningen (o.a.: een aap, hond, astronaut, papagaai en kaarsrechte lijnen) die nog zijn overgebleven uit de Inca-cultuur. De achtergrond van deze tekeningen is nog steeds mysterieus. De een zegt dat het bedoeld is als signalen voor buitenaardse wezens, de ander beweert dat het een astronomische kalender was. Voor ons waren het in ieder geval mooie 'tekeningen'. Ook de vlucht in het zespersoonsvliegtuigje was een duizelingwekkende belevenis.

Nazca was verder een leuk klein plaatsje waar naast de plaatselijke bioscoop niet veel meer te doen was (bioscoop = t.v. met videorecorder en grote luidsprekers, zodat je de acteurs niet kon verstaan...). Op naar Lima dus!

Voor de tweede keer te gast in Lima... Dit keer hangt er een iets andere sfeer, gezien februari de maand van het carnaval is. Mensen hier vieren dat wel een klein beetje anders. Wel feest, dans en muziek, maar vooral ook veel WATER! Carnaval gaat hier gepaard met grootse watergevechten. Vooral toeristes met krullen schijnen hierbij een aantrekkelijke prooi te zijn. Kleddernat...

Maar afgezien van de carnavalsfeer voelen we ons hier nog steeds niet helemaal thuis. Het is een mooie stad, met de meest indrukwekkende gebouwen, maar op de een of andere manier staat de sfeer ons niet helemaal aan. Niet verwonderlijk misschien, na wat we de laatste tijd hebben meegemaakt. Op weg naar Lima was Vince's jack ineens verdwenen. Het strand van Lima was al niet veel beter: door middel van een slinkse truc werd onze (tweede) camera onteigend. We hadden ons heerlijk gesettled tussen de recreërende Peruanen, toen een man onze aandacht afleidde door zand in de ogen te strooien. Een tweede man ging er ondertussen met onze rugtas vandoor. Nog een korte achtervolging ingezet, maar helaas.... Dat was dus de tweede keer in twee dagen op het politiebureau. Maar we moeten zeggen, agenten zijn hier wel goud waard!!!

Over goud gesproken: het goudmuseum in Lima was de ontbrekende schakel van onze Inca-belevenissen hier in Peru. We hadden veel gehoord over het goud en zilver van de rijke Inca's, maar hier nog steeds niets van gezien. De kronen, kettingen, beelden, mantels en (gigantische) oorbellen maakten het beeld compleet. Dat was het waarschijnlijk voor ons voor wat de Inca's betreft. We trekken nu langzaam de noordelijke jungle van Peru in, het amazonegebied. Hierbij trekken we weer door de kleinste jungledorpjes, dus als jullie een tijd lang niets van ons horen....






Huis in Yarinacocha


Pucallpa (Peru), 11 februari 2001

Inderdaad, de kleinste jungledorpjes hebben we bezocht. Maar zoals we in Bolivia al ervaren hebben, zijn de kleinste ook de leukste plaatsen. Het gekke is alleen, dat je hier echt geen enkel andere reiziger tegenkomt. Dat maakt onze bezoekjes wellicht nog leuker: je wordt nagezwaaid, nagestaard en welkom geheten door een van de weinige woorden Engels die ze hier kennen ´hello´ of ´bye bye´. Als je iets bij de mensen koopt op de markt zijn ze hartstikke vereerd en vergeten ze dat het gebruikelijk is aan toeristen net even iets meer te vragen. Kortom hartstikke leuke dagen dus...

Maar zulke dorpjes hebben vaak ook een mooie omgeving. Tenminste bijna allemaal: Huanuco, waar we een nacht hebben doorgebracht, had echter niet zo heel veel te bieden. Snel door naar Tingo Maria dus! Hier hebben we het Nationale Park ´Tingo Maria´ bezocht. In dit Nationale Park is een immense grot te bewonderen. De grot (100 meter de berg in) bestond uit drie grote ´zalen´. In de eerste broeden zwaluwen en papagaaien. Dieper de berg in leven de ´grimmiger´ soorten: roofvogels en vleermuizen. Ook ander ´wildlife´ hebben we kunnen bewonderen: vuistgrote torren en de allergrootste spinnen ooit...

Tingo Maria was anders dan de andere dorpjes die we bezocht hebben. Het bleek een dorpje te zijn waar de cocaďne-productie een grote rol speelt. De plaatselijke politie was uitgerust met groot geschut en helikopters cirkelden boven het dorp en rondomliggende bergen. De mensen zijn ´rijker´ hier als elders: rijden op scooters en hebben veelal zelf een auto. Daarentegen lijken de mensen ook gehard door deze duistere praktijken. In Pucallpa, waar de drughandel eveneens een grote rol speelt lijkt dit nog erger te zijn. Dit stadje kent een aantal grimmige plekken, waar niemand lacht.

Juist, na Tingo Maria zitten we nu in Pucallpa. Het viel niet mee om hier te komen. Dankzij een aardverschuiving hadden we een vertraging van zeven (!) uur.

In Pucallpa zullen we de boot naar Iquitos nemen. Verder heeft dit stadje weinig te bieden, maar opnieuw is de omgeving des te mooier. Vanmorgen zijn we per motortaxi naar een kleiner plaatsje ´Yarinacocha´ gereden. Hier zijn we per boot over een van de zijrivieren van de Amazone naar een klein Indianendorpje gevaren. Hier werden we door een Indianenvrouw verrast door te mogen proeven van het middagmaal: vis, gebakken banaan met zout en bladeren. Zij nam ons op ´excursie´ door haar tuin waar geestverruimende planten te vinden waren.

Helemaal verrast waren we toen we op de terugweg vanuit de boot een vin van een dolfijn boven het water zagen verschijnen. Dolfijnen in de Amazone??? We geloofden werkelijk onze ogen niet. Het bleek geen ´hallucinatie´ te zijn: eenmaal terug in de haven voerden een groep dolfijnen een showtje op. Het bleek speelkwartier voor een tiental dolfijnen. We hebben ons heerlijk langs de waterkant gesettled om zo lang mogelijk van dit schouwspel te kunnen genieten. Dit was echt puur genieten, wauw!

Het watersmijten is trouwens nog steeds gaande. Iedereen smijt met waterballonnen of gooit met hele emmers tegelijk. Vervoer met de motortaxi is daardoor een spannende gebeurtenis: het is een echte uitdaging om ´die twee gekke toeristen´ te kunnen raken.

Morgen gaan we weer het water op. Dit keer drie dagen lang over de Amazone op weg naar Iquitos. Niet op een luxe schip met zonnedek en zwembad. Nee, op een vrachtschip...






Het vrachtschip Morochita dat ons naar Iquitos vervoerde

Iquitos (Peru), 18 februari 2001

¨Morgen gaan we weer het water op¨, schreven we op 11 februari in het reisverslag. Helaas... dat werd nog eens 3 dagen later! Onze boot, ´Andrea´ vertrok niet op de 12e. We besloten op een andere boot (een nog mooiere!) de volgende dag dan maar te vertrekken. Gelukkig konden we de nacht in een hutje op de boot doorbrengen. Toen wisten we nog niet dat deze boot, ´Morochita 2´, ruim 2 dagen vertraging op zou lopen. Er moest gewacht worden op de laatste vracht vaten. Uiteindelijk hebben we dus een week met de bemanning op de boot geleefd. Hiervan hebben we er 4 in de haven doorgebracht en 3 op het water.

In de haven was er veel bedrijvigheid, zodat we ons niet hoefden te vervelen. Steeds weer was er ´s morgens het rumoer van welke boten er zouden vertrekken die dag, waarvan vaak maar weinig terecht kwam, omdat de vracht niet was gearriveerd. Passagiers die mee wilden op deze vrachtboten, werden dan na lang wachten zonder pardon naar huis gestuurd. Als er een boot vertok, was het een geduw en getrek om de vrijgekomen plek. Prachtig om te zien hoe deze reusachtige gevaartes met brullende motoren vechten om de beste plek aan de kade; net biggen die vechten om een speen bij het moederdier...

De eerste nacht op de boot was slapeloos. Steeds weer hoorden we hysterisch gelach en gegil. Een van de bemanningsleden moest een druggebruiker zijn, dachten we. De volgende dag hoorden we dezelfde geluiden, uitgekraamd door een jongen die aan het ´karaoken´ was. Al snel kwamen we erachter: dit was een doofstomme jongen!

Ondertussen leerden we de bemanning beter kennen, zodat we ons na 4 dagen helemaal thuis voelden en klaar waren voor vertrek. Echt een hele mooie bootreis Tip, zo dwars door de jungle. Af en toe werden er met de speedboot nog wat passagiers uit de jungle geplukt die eveneens meewilden; inclusief een deel van hun veestapel en de visvangst van de afgelopen week... Deze mensen sliepen in hangmatten net als alle andere passagiers, die niet net als ons een hut hadden. Luxe, zo'n hut? Niet echt, gezien je de hut moest delen met tal van 7cm grote torren...

De derde dag werden we door 2 leden van de bemanning getrakteerd op een middagje waterskiën. Echt gigantisch, achter de razendsnelle speedboot over de Amazone razen! Voorzichtigheid werd wel geacht, aangezien er naast dolfijnen ook krokodillen en anaconda's schenen te zitten. Vanuit de speedboot werd inderdaad het silhouet van een krokodil zichtbaar en de dolfijnen zwommen vrolijk rond de boot. ´s Avonds werd nogmaals bevestigd dat er veel leven is in de Amazone, toen bij ondergaande zon tientallen krokodillen-koppen boven het wateroppervlak verschenen. Mooi gezicht, maar wel een griezelig idee dat je daartussen hebt gezwommen.

Vandaag zijn we in Iquitos aangekomen. Het is een vrolijk stadje met veel kleur en zowaar een echte boulevard!


Shoestring Avontuurlijke Groepsreizen




Lago Churup


Huaraz (Peru), 26 februari 2001

In Iquitos zijn we twee volle dagen gebleven. Leuk stadje, maar het `ecotoerisme` loopt hier wat uit de hand. Dieren uit de jungle worden gebruikt om de toeristen te vermaken en een gids vroeg ons zelfs of wij wilden jagen (!) in de jungle. Absurd natuurlijk!! Het toerisme heeft hier dus een negatieve invloed...

Wel leuk was het dorpje `Belen` dat volledig in en op het water gevestigd is, inclusief winkels, restaurantjes, scholen en kerken. Een lokale held leidde ons rond in zijn kano-taxi. De huizen die zich het hele jaar rond in het water bevonden, dreven als vlotten, andere -die droog zouden kunnen vallen in het droge seizoen- stonden op hoge palen. Venetië was er niets bij!

Vanuit Iquitos zijn we naar Lima gevlogen (wat nou `low budget`?). De reden hiervoor was dat we Huaraz, net boven Lima gevestigd, nog wilden bezoeken. Lima was opnieuw verrassend. We hebben de `rijke` kust, Miraflores, aangedaan. Dure clubs, hotels en restaurants zorgden voor een `Miami-beach` image.

In Bolivia en Peru overkomt het ons regelmatig dat mensen met ons op de foto willen. Maar in Lima werden we zelfs door de politie gevraagd voor een fotosessie!! We komen samen met Indianenvrouwtjes en politie in uniform op posters en op een levensgroot billboard te staan...

In Huaraz Tip zijn we nu inmiddels drie dagen. Volle dagen kunnen we wel zeggen. De eerste dag hebben we de natuurlijke sauna`s bezocht. In grotten loopt de temperatuur zo hoog op dat lokale mensen deze nu gebruiken als sauna. De thermale baden die eveneens natuurlijk zijn verwarmd (bijna kokend heet!) fungeren voor de wekelijkse wasbeurt. Tijdens de wandeling die we in de omgeving maakten `ontdekten` we nog een saunagrot. Deze werd echter niet gebruikt door mensen, maar door tal van vissen en insecten. We vonden trappen uitgehakt in de rotsen en wat oude tekeningen: de Inca`s hadden deze heerlijke plek dus ook al ontdekt.

De tweede dag werd gevuld door een vroege wandeling door de bergdorpjes in de omgeving van Huaraz. Wederom waren twee Inca-ruďnes te vinden op de route, die grotendeels dwars door het berglandschap liep. `s Middags werden we (na 2,5 uur wachten) geanimeerd door een carnavalsoptocht. Vier dorpen lieten aan het publiek hun creatieve kunsten zien voor wat betreft het maken van maskers. Fantastisch!! En de mensen doen hier net zo gek met carnaval als bij ons het geval is.

Na het feestgedruis dacht een kleine schurk een greep te kunnen doen in onze rugtas. Gelukkig zijn we inmiddels wel alert en ontdekten zijn hand in het voorvak. Meteen hebben we een achtervolging ingezet. Dwars door de volle straten achter deze kwajongen aan. Mensen en politie kwamen ons te hulp, een heuse klopjacht! De jongen werd in zijn kraag gegrepen, waarna hij meteen zijn buit liet zien: een spel kaarten!! Haha, uiteraard verbergen we de waardevolle dingen ergens anders... De jongen werd meegenomen naar het politiebureau, waar ook wij wat papieren moesten ondertekenen. Ook al was het dan geen grote buit, diefstal wordt hier streng afgestraft. We hopen dat deze jongen in het vervolg zijn handjes in zijn eigen zakken laat.

De laatste dag in Huaraz werd de beste en zwaarste dag. Laguna `Churup` zou een van de parels zijn van het berglandschap van Huaraz. Hiervoor moest echter een fikse bergwandeling worden gemaakt, waarin een 30 meter hoge waterval de grootste hindernis vormde. Een flink staaltje klimkunst moest er aan te pas komen. Erg moeilijk, maar een fantastische ervaring! Het bergmeer was echt een bekroning op de zware klim. De groen-blauwe kleur stak scherp af tegen de rotswanden en de besneeuwde bergtoppen, die het meer omringden. Dit was precies waarvoor we naar Huaraz waren gekomen!

Nu zijn we klaar voor vertrek naar de laatste plaats die we in Peru willen aandoen, Cajamarca. Dit keer om een heel andere reden: hier schijnt de carnaval het best gevierd te worden...

Naar boven